در اعماق جنگل‌های استان مرکزی سریلانکا، روستای کوچکی به نام Ritigala در دامنه‌های کوهستانی پنهان شده. در دل این طبیعت بکر، بقایای صومعه‌ای بودایی قرار دارد که نه‌تنها به خاطر معماری باستانی‌اش بلکه به‌دلیل آیینی پنهان و شبانه شهرت دارد — آیینی که فقط در شب‌های خاص ماه کامل برگزار می‌شود. اهالی منطقه و راهبان باقی‌مانده، از "آیین نیایش با صدای طبیعت" می‌گویند؛ مراسمی مخفیانه که شرکت‌کنندگان در سکوت کامل، همراه صدای طبل، دود عود، و آواز پرندگان شب‌زی، وارد حالتی از مراقبه‌ی عمیق می‌شوند. این آیین تنها در دل جنگل و بدون استفاده از نور مصنوعی انجام می‌شود. شرکت‌کننده‌ها به دور شعله‌ی کوچکی جمع می‌شوند که نشانه‌ی روشنایی درونی است. رهبری مراسم را یک "راهب آوازخوان" برعهده دارد که سروده‌هایی قدیمی به زبان پالی می‌خواند — سروده‌هایی که تنها از استاد به شاگرد منتقل می‌شود و در هیچ کتابی ثبت نشده. معبد Ritigala برخلاف دیگر معابد شلوغ سریلانکا، فضایی آرام، مرموز و درخودفرورفته دارد. مسیر رسیدن به آن سخت است، اما برای کسانی که به دنبال تجربه‌ای اصیل، عرفانی و دور از توریسم ...

در نزدیکی روستای باستانی تا فین (Tả Phìn) در منطقه‌ی شاپا (Sapa) در شمال غربی ویتنام، کوهی قرار دارد که اهالی به آن «کوه درحال نفس‌کشیدن» می‌گویند. در دل این کوه، مجموعه‌ای از تونل‌های سنگی پیچ‌در‌پیچ پنهان شده‌اند که هنوز منشأ آن‌ها به‌طور قطعی مشخص نیست. برخی آن را بقایای سنگرهای جنگی فرانسوی می‌دانند، برخی آن را به راهبان داوی (Dao) و مراسم‌های سری‌شان نسبت می‌دهند، و برخی دیگر — به افسانه‌هایی ترسناک‌تر... اهالی باور دارند که این تونل‌ها در طول سال‌های دور، محل اجرای آیین‌هایی مرتبط با تسخیر ارواح و تطهیر زمین بوده‌اند. گفته می‌شود در شب‌های مه‌آلود، صداهایی از اعماق کوه به گوش می‌رسد، مثل صدای قدم یا زمزمه‌های نامفهوم. برخی گردشگران شجاعی که تا عمق تونل پیش رفته‌اند، از تغییر ناگهانی دمای هوا، قطع ناگهانی صدا، و حتی احساس "نظاره شدن" حرف زده‌اند. ورود به این تونل‌ها آزاد است، ولی هیچ راهنما یا نقشه‌ی رسمی برای آن‌ها وجود ندارد. مسیرها تاریک، لغزنده و گاه بن‌بست‌اند. کسانی که وارد می‌شوند، با شمع یا چراغ‌قوه، باید خود را به دل تاریخی ناشناخته بسپارند. تونل‌ها...

در کوهپایه‌های غربی کیوتو، معبدی به نام سایهو-جی (Saihō-ji) وجود دارد که به‌دلیل فرشی از بیش از ۱۲۰ گونه خزه، به نام «معبد خزه‌ای» شهرت یافته است. اما این معبد فقط یک جاذبه‌ی دیدنی نیست؛ سایهو-جی تجربه‌ای عمیق از ارتباط با طبیعت، زمان و آرامش درون است. سایهو-جی در ابتدا در قرن هشتم ساخته شد، اما آنچه امروز آن را از دیگر معابد ژاپن متمایز می‌کند، بازسازی آن در قرن چهاردهم توسط استاد ذن، موسو کوکوشی (Muso Soseki) است. او باور داشت که طبیعت باید بخشی از مراقبه باشد، نه فقط پس‌زمینه‌ای زیبا. در نتیجه، باغی طراحی کرد که با گذر زمان، بهشتی خزه‌پوش شد. امروز ورود به این معبد نیازمند درخواست رسمی و دریافت دعوت‌نامه است. بازدیدکنندگان، قبل از ورود به باغ، در یک مراسم خوش‌نویسی شرکت می‌کنند و یک متن مقدس (سوترا) را با دقت می‌نویسند. این بخشی از آماده‌سازی ذهن برای مواجهه با سکوت و سبزی است. وقتی پا به باغ می‌گذاری، همه‌چیز آهسته می‌شود. صدای آب از میان سنگ‌ها، نور ملایم خورشید که از لابه‌لای برگ‌ها عبور می‌کند و هزاران نوع خزه که سطح زمین، تنه درختان و حتی سنگ‌ها را ...

در کوهستان‌های دورافتاده‌ی استان توکوشیما، دهکده‌ای به نام ناگورو (Nagoro) وجود دارد که بیشتر جمعیتش را انسان‌ها تشکیل نمی‌دهند… بلکه عروسک‌ها هستند! یک زن هنرمند به نام «آیانو تسوکیمی» پس از بازگشت به زادگاهش، متوجه شد بیشتر اهالی روستا یا مهاجرت کرده‌اند یا درگذشته‌اند. او برای زنده نگه‌داشتن یادشان، شروع به ساختن عروسک‌هایی در اندازه‌ی واقعی کرد—با لباس‌ها، حالت‌ها و حتی ابزار شغل قبلی آن‌ها. اکنون بیش از ۳۵۰ عروسک در این روستا دیده می‌شود: در مدرسه‌ای که دیگر دانش‌آموز ندارد، روی نیمکت‌ها بچه‌های عروسکی نشسته‌اند؛ در کنار جاده، ماهیگیرهای عروسکی با لبخند به رودخانه نگاه می‌کنند؛ و در مزارع، کشاورزان دست‌دوز به کار مشغول‌اند. دهکده‌ی ناگورو به «دره‌ی عروسک‌ها» معروف شده و به مقصدی عجیب، شاعرانه و گاهی ترسناک برای گردشگران تبدیل شده است. این روستا نه فقط بازتابی از کاهش جمعیت روستایی ژاپن است، بلکه اثری هنری و احساسی درباره‌ی خاطره، تنهایی و امید به زندگی است.

در جنوب سریلانکا و در دل جنگل‌های استوایی، شهری کوچک به نام کاتاراگاما (Kataragama) وجود دارد که میزبان یکی از رازآلودترین آیین‌های مذهبی دنیاست: جشنواره‌ی پریاهرا. این آیین کمتر در رسانه‌های گردشگری فارسی معرفی شده، اما قدمتی هزاران ساله دارد و نشان‌دهنده‌ی پیوند عمیق مردم با خدایان و طبیعت است. جشنواره‌ی پریاهرا در ماه جولای برگزار می‌شود و هزاران زائر از سراسر سریلانکا، هندوستان و حتی جنوب شرقی آسیا برای شرکت در آن راهی این منطقه می‌شوند. مراسم با رژه‌های شبانه‌ی فیل‌های آراسته، اجرای رقص‌های سنتی، موسیقی طبل و حمل مشعل‌های عظیم آغاز می‌شود. اما بخش مرکزی و هیجان‌انگیز این جشن، عبور زائران از رودخانه‌ی منجری (Menik Ganga) است. زائران پس از روزها روزه‌داری و ریاضت، با پاهای برهنه وارد رودخانه می‌شوند تا خود را از گناهان پاک کنند و در برابر خدای کاتارگاما سوگند وفاداری یاد کنند. برخی حتی در این آیین، با عبور از آتش یا سوراخ کردن پوست خود ایمانشان را به نمایش می‌گذارند. کاتاراگاما یکی از معدود مکان‌هایی است که هنوز هم آیین‌های چنددینی در کنار هم برگزار می‌ش...